Τάσος Λιάσκος:Η αυτοδυναμία είναι εργαλείο, δεν είναι αυτοσκοπός.

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε τη δημιουργία πολιτικών σχηματισμών με τη συμμετοχή βουλευτών από διαφορετικά κόμματα. Πιστεύετε ότι έχουν μέλλον οι συγκεκριμένοι σχηματισμοί;

Η πολιτική επένδυση στην αγανάκ
τηση, τη διαμαρτυρία και την άρνηση θυμίζει το ελληνικό Χρηματιστήριο το καλοκαίρι του 1999, λίγο πριν καταρρεύσει. Κάποιοι επιτήδειοι ψάχνουν να βρουν πάλι τα κορόϊδα για να τους πουλήσουν «καμένες μετοχές». Όταν δεν έχεις πρόταση εξόδου από την κρίση που να μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη δεν είσαι χρήσιμος στους πολίτες, είτε νέος είσαι είτε παλαιός, είτε τον δεξιό παριστάνεις είτε τον αριστερό. Οι πολίτες καταλαβαίνουν πολύ καλά πως δρόμος στρωμένος με θολά ευχολόγια δεν υπάρχει και πως η άρνηση δεν φτάνει. Αρκετή μαυρίλα και καταστροφή βιώνουν κάθε μέρα. Έχουν τη ζωή τους να ζήσουν και θέλουν ανάπτυξη, προοπτική βελτίωσης, ανάσα δημιουργίας και ανταμοιβή για το μόχθο τους, όχι ψεύτικες ελπίδες. Αυτές τις πήραν το 2009, τις γεύθηκαν και πικράθηκαν. Γι’ αυτό το μέλλον ανήκει σε πολιτικούς σχηματισμούς με συγκεκριμένες, ρεαλιστικές προτάσεις δημιουργίας. Η Νέα Δημοκρατία πρώτη μίλησε για ανάπτυξη και η πρότασή της θα είναι η πρώτη επιλογή των πολιτών.

Μέσα σε δύο χρόνια το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, γνώρισε δύο διασπάσεις, η πρώτη με την κ. Μπακογιάννη και η δεύτερη με τον κ. Πάνο Καμένο. Τι περιθώρια αυτοδυναμίας υπάρχουν πλέον για τη Ν.Δ; Είστε υπέρ ή κατά της επιστροφής των διαγραφέντων βουλευτών στη Ν.Δ;

Η αυτοδυναμία είναι εργαλείο, δεν είναι αυτοσκοπός. Πάρει δεν πάρει η ΝΔ αυτοδυναμία, η Ελλάδα πρέπει να έχει ανάπτυξη και αυτή μπορεί να προέλθει μόνο από την εξωστρέφεια με πρωταγωνιστή τον τουρισμό. Ποιος όμως πάει να κάνει διακοπές σε μια χώρα με ανομία, απεργίες, επεισόδια; Ανεξαρτήτα από το τι πράττουν κάποια πρόσωπα, η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση, συναίνεση, σταθερό πλαίσιο και ομαλή καθημερινότητα. Δεν με νοιάζει ποιος έχει φύγει από ποιο κόμμα, με απασχολεί να γυρίσουν πίσω στη χώρα ξένοι επισκέπτες και επενδυτές. Δεν με νοιάζει η επιστροφή ή μη κάποιων διαγραφέντων όσο με καίει να μην καίγονται γερμανικές σημαίες, να μην ανεβαίνουν πανώ διαμαρτυρίας στην Ακρόπολη, να μην εμποδίζονται να πιάσουν λιμάνι τα κρουαζιερόπλοια, να μη μένουν κλειστοί αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία, να μην φυλακίζονται με τον τρόπο αυτόν οι άνεργοι στην ανεργία. Αν οι πολιτικοί δεν μπορούν να συνταχθούν πίσω από τους εθνικούς στόχους, τότε μόνη λύση είναι η αυτοδυναμία. Και η Νέα Δημοκρατία θα την επιδιώξει στρατηγικά, ως δύναμη πρώτη, εθνική και δημιουργική.

Συμφωνείτε με το δεύτερο Μνημόνιο; Στο ενδεχόμενο που έρθουν νέα μέτρα από τον Ιούνιο - όπως ήδη «ψιθυρίζεται» από αρμόδια στελέχη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας - και η Ν.Δ είναι στην κυβέρνηση, θα τα ψηφίσετε;

Ας αφήσουμε λίγο τα μνημόνια στην άκρη, γιατί η ορολογία είναι φορτισμένη. Έρχονται οι λογαριασμοί που πρέπει να πληρώσω τον Ιούνιο. Βγάζω καθαρά 100 ευρώ το μήνα και έχω έξοδα 110. Θα πάρω μέτρα να κόψω κάτι αν κανείς δεν μου δίνει πίστωση; Μπορώ να κάνω αλλιώς; Το θέμα είναι από ποιες δαπάνες θα κόψω τα 10 ευρώ. Η χώρα παράγει ακόμη πρωτογενή ελλείματα. Κάθε μήνα το ελληνικό δημόσιο δαπανά 110 ευρώ για  κάθε 100 που εισπράττει, χωρίς να πληρώσουμε τα τοκοχρεωλύσια. Τη διαφορά των 10 ευρώ και τα τοκοχρεωλύσια τα πληρώνουν οι δανειστές. Πρόσφατα άκουγα στο ραδιόφωνο τον αντιμνημονιακό οικονομολόγο να αποκαλεί το δεύτερο μνημόνιο ανοησία: το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε, έλεγε, είναι να εξαλείψουμε τα ελλείματα και μετά να αρνηθούμε να πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου. Ξέχασε βολικά να προσθέσει πως αυτό γίνεται μόνο με περικοπές δαπανών, δηλαδή με μέτρα σαν και αυτά που περιέχει το δεύτερο μνημόνιο. Προσφέρεται μήπως να βάζει κάθε μήνα από την τσέπη του τη διαφορά, να μην χρειαστεί κανείς να ψηφίζει αντιδημοφιλείς περικοπές;

Ο  κόσμος ζητάει την τιμωρία των πολιτικών που ευθύνονται για το κατάντημα της χώρας. Εσείς σε ποια πρόσωπα του πολιτικού συστήματος θα εστιάζατε τις διαδικασίες για την απόδοση ευθυνών;

Πρώτη προτεραιότητα είναι να βρεθεί το τι ευθύνεται, δεύτερη το ποιος. Αν δεν βρούμε τι ευθύνεται που πρόσωπα ανάξια της εμπιστοσύνης του κόσμου βρέθηκαν σε καίριες θέσεις και πήραν αμφιλεγόμενες αποφάσεις, δεν κάνουμε τίποτα, βγάζουμε μόνο το άχτι μας. Σε κάθε στοιχειωδώς καλοδιοικούμενη επιχείρηση υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες, τόσο για την αναρρίχηση προσώπων στην ιεραρχία, όσο και για τον έλεγχο των αποφάσεων που παίρνουν. Στην Ελλάδα υπάρχει ζήτημα δομικό, όχι απλά πρόβλημα προσώπων. Σε ένα κράτος δικαίου η απόδοση ευθυνών γίνεται με συγκεκριμένες κατηγορίες, η απονομή δικαιοσύνης είναι θέμα δικαστών και τα κατηγορούμενα πρόσωπα αθώα πριν αποδειχθεί η ενοχή τους. Αν βέβαια δεν θέλουμε κράτος δικαίου δεν χρειάζονται ειδικές διαδικασίες για την απόδοση ευθυνών. Μέσα σε μια «δημοκρατία» μούτζας και γιαουρτιού, καθένας μας μπορεί ελεύθερα να τιμωρεί όποιον πιστεύει ότι ευθύνεται για κάτι που τον ενόχλησε, απλά και μόνο με το δικαίωμα που του δίνει η άποψή του.

Στη συνείδηση του κόσμου έχει παγιωθεί η άποψη ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι». Πως τη σχολιάζετε;

Τα κόμματα και οι πολιτικοί που έλεγαν στους πολίτες «θα μας τρέφει όλους το κράτος» έφτιαχναν για εκείνους που δήθεν ευεργετούσαν ένα μέλλον υποθηκευμένο με μειώσεις μισθών, μεταθέσεις, εφεδρείες και απολύσεις. Ένα μέλλον που αποδείχθηκε για όλους μας «δανεικό», γεμάτο ανασφάλεια, ανεργία, φορολογικό στραγγαλισμό και απουσία προοπτικής. Έτσι χτίστηκε η καχυποψία των ψηφοφόρων απέναντι στους πολιτικούς και την πολιτική. Προσωπικά δεν  προέρχομαι από «τζάκι» ούτε είμαι «επαγγελματίας» πολιτικός. Βουλευτής πρωτοεκλέχθηκα το 2000, σε ηλικία 43 ετών. Οι συμπολίτες μου πίστεψαν πως μπορούσα να είμαι χρήσιμος στον τόπο – και δεν τους διέψευσα: ως μέλος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ίδρυσα από το μηδέν ένα κρίσιμο Υπουργείο συνεισφέροντας στην πιο βαρειά βιομηχανία της Ελλάδας, τον τουρισμό. Πιστεύω στις απολαβές τις κερδισμένες με προσπάθεια, στην αυτοεκτίμηση που χαρίζει η δημιουργία και η συμμετοχή σ’ αυτήν. Δεν υπάρχει  Έλληνας που να είναι από τη φύση του κακομοίρης ή τεμπέλης και που να μη θέλει να κερδίζει τη ζωή του με τις δυνάμεις του, τα χέρια του και το μυαλό του. Ο ρόλος μας είναι να τον διευκολύνουμε σ’ αυτό. Ούτε να του κάνουμε χάρη, ούτε να του βάζουμε εμπόδια. Σε αυτή την αντίληψη, εύχομαι πραγματικά να είναι τώρα ίδιοι όλοι οι πολιτικοί.