Οι Έλληνες πρέπει να εκφρασθούν, αλλιώς θα εκραγούν

Το ερώτημα στο οποίο καλούμαστε να δώσουμε απάντηση ενόψει της προκήρυξης των εθνικών εκλογών είναι γιατί να σας εμπιστευθούμε, τι θα αλλάξει, αφού όλοι είστε ίδιοι.

Πραγματικά, γνωρίζουμε πόσο δύσκολη είναι η θέση του καθενός μας. Όμως, προτεραιότητα έχει να μη γίνει δυσκολότερη η θέση της Ελλάδας, να μη βρεθεί από τον πυρήνα της Ευρώπης στις παρυφές του Τρίτου κόσμου, να μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο τα παιδιά μας, να μην τα καταδικάσουμε να ζήσουν πολύ χειρότερα από εμάς.

Γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να παίρνεις σκληρές αποφάσεις μέσα σε μία κοινωνία που βρίσκεται σε αναβρασμό, σε απόγνωση και στα όρια του πανικού. Η ευθύνη όμως είναι δική μας. Πρέπει να είμαστε ταγοί και όχι ουραγοί. Πρέπει να οδηγήσουμε στην ελπίδα,
όχι να ακολουθήσουμε στην καταστροφή.

Ο Αντώνης Σαμαράς δικαιώθηκε για τη στάση του τα δύο τελευταία χρόνια. Από την αρχή έλεγε ότι η Κυβέρνηση Παπανδρέου κινείται τελείως λάθος, ότι το Μνημόνιο δεν θα λύσει, αλλά θα επιδεινώσει τα προβλήματα, ότι χωρίς ανάπτυξη δεν αντιμετωπίζεται η κρίση. Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, όπως κινήθηκε πάντα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, έτσι κινήθηκε και τώρα σε μία από τις πιο δύσκολες αποφάσεις του, για να αποτρέψει την ολοκληρωτική καταστροφή. Υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα της νέας δανειακής σύμβασης που περιέχει επαχθή μέτρα –κυρίως στα εργασιακά- και νέα βάρη για τους πολίτες. Από την άλλη, όμως, είναι βέβαιο ότι χωρίς αυτήν, χωρίς το PSI, χωρίς τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, θα οδηγούμασταν με μαθηματική ακρίβεια σε άτακτη χρεωκοπία.

Είναι κατανοητές οι ενστάσεις ορισμένων στη Νέα Δημοκρατία που έλεγαν και εξακολουθούν να λένε «αφού δικαιωθήκαμε, γιατί να αλλάξουμε στάση;». Αυτό δεν σημαίνει ταυτόχρονα και ότι συμφωνούμε, γιατί στόχος μας στη Νέα Δημοκρατία δεν είναι να περιοριζόμαστε στο ρόλο της Κασσάνδρας. Πρέπει να δίνουμε λύσεις. Είμαστε η μόνη πλέον συντεταγμένη παράταξη εξουσίας κι έχουμε χρέος να ξαναφέρουμε την ελπίδα στους Έλληνες. Δεν μπορούμε να παραδώσουμε μία χρεοκοπημένη χώρα στα παιδιά μας μόνο και μόνο για να λέμε: «Εμείς πάντως δικαιωθήκαμε».

Ίσως κάποιοι να ποντάρουν να κερδίσουν από την καταστροφή, όμως η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να επιτρέψει να συμβεί. Είμαστε η μόνη δύναμη ευθύνης, η μόνη εγγύηση σταθερότητας και πρέπει να σταθούμε στο ύψος μας. Είναι εύκολο να λαϊκίσουμε, μπορούμε να αρνηθούμε κάθε ευθύνη, αλλά τότε θα είμαστε ανακόλουθοι στις αρχές της παράταξής μας. Πρέπει να κάνουμε το εθνικά αναγκαίο.

Βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη καμπή του σχεδίου του Αντώνη Σαμαρά για την ανάκαμψη της Ελλάδας. Η υλοποίησή του είχε τέσσερα στάδια.  Το πρώτο ήταν η παρουσίαση ενός εναλλακτικού, πειστικού προγράμματος διακυβέρνησης, κάτι που έγινε με το Ζάππειο 1 και 2. Το δεύτερο ήταν η έξωση από την πρωθυπουργία του Γιώργου Παπανδρέου, του οποίου η επικινδυνότητα αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας όταν εκστόμισε τα περί δημοψηφίσματος κι έφερε την Ελλάδα όχι απλώς στο χείλος του γκρεμού, αλλά και με το ένα πόδι στο κενό.

Η υλοποίηση του τρίτου βήματος ολοκληρώθηκε με την ψήφο για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους, για να φτάσουμε στο τέταρτο βήμα, που είναι η διεξαγωγή εκλογών με τον συντομότερο και ασφαλέστερο -δηλαδή εντός ευρωζώνης- τρόπο.

Οι εκλογές πρέπει τώρα να γίνουν το συντομότερο δυνατόν, πρώτα απ’ όλα γιατί πρέπει να αντιμετωπισθεί το μείζον ζήτημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης του Κοινοβουλίου και κατ’ επέκταση της Κυβέρνησης. Οι Έλληνες πρέπει να εκφρασθούν, γιατί αλλιώς θα εκραγούν.

Στην πιο κρίσιμη περίοδο των τελευταίων δεκαετιών, πρέπει να έχουν κυβέρνηση που να τους αντιπροσωπεύει γνήσια. Στη Νέα Δημοκρατία θέλουμε τις εκλογές άμεσα. Όχι γιατί επιδιώκουμε την εξουσία  ως αυτοσκοπό, αλλά γιατί η χώρα πρέπει να αλλάξει πορεία αμέσως και μόνον εμείς μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Μπορούμε να επαναδιαπραγματευθούμε τον τρόπο υλοποίησης των όρων της δανειακής σύμβασης.

Το απέδειξε ο Αντώνης Σαμαράς με τη βραχύτατη συμμετοχή του στις διαβουλεύσεις με την Τρόικα. Πόσω μάλλον όταν οι θέσεις του Αντώνη Σαμαρά -ιδιαίτερα οι σχετικές με την ανάγκη αναπτυξιακής αντιμετώπισης της κρίσης- κερδίζουν όλο και περισσότερους υποστηρικτές στα ευρωπαϊκά φόρα.

Μπορούμε να επαναδιαπραγματευθούμε, αναδεικνύοντας και αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της οικονομίας μας. Πείθοντας δηλαδή ότι η ελληνική οικονομία αξίζει περισσότερο από όσο τους επέτρεψε η κυβέρνηση Παπανδρέου να την κοστολογήσουν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για  να προσφέρουμε ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μας, είναι επιτακτική ανάγκη να χτυπήσουμε τη ρίζα της οικονομικής μας κακοδαιμονίας, το γεγονός ότι η Ελλάδα εδώ και τρείς δεκαετίες καταναλώνει πιο πολλά από όσα παράγει, εισάγει πιο πολλά από όσα εξάγει.

Είμαστε στην απεχθέστατη θέση να χρειαζόμαστε δανεικά καθημερινά -κάτι καθόλου υπερήφανο εθνικά και αυτό πρέπει να σταματήσει. Η ελληνική οικονομία έχει στερέψει από ρευστό και χρειάζεται νέο καθαρό χρήμα, κάτι που μπαίνει σε μια εθνική οικονομία με δύο κυρίως τρόπους: με τις εξαγωγές και τις επενδύσεις.

Και βέβαια, μπορούμε να επαναδιαπραγματευθούμε αποτελεσματικότερα με τους εταίρους μας με τον επαναπροσανατολισμό της εξωτερικής μας πολιτικής, ώστε να έχει πιο πολυδιάστατη μορφή. Μπορούμε να επαναδιαπραγματευθούμε με όπλο νέες στρατηγικές οικονομικές συμμαχίες με χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ισραήλ. Οι πρόσφατες επισκέψεις του Αντώνη Σαμαρά απέδειξαν ότι τα περιθώρια είναι μεγάλα και πολλά υποσχόμενα.

Στο σημείο που φθάσαμε ως χώρα σήμερα θα θέλαμε κάποια στιγμή να μας απαντήσουν τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Βενιζέλος, ο πρώην και ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ποιού τα συμφέροντα εξυπηρετήθηκαν και αν με μία συγνώμη μπορεί να διαγραφούν τα λάθη της πολιτικής που εφάρμοσαν, οδηγώντας μας στο χείλος του γκρεμού.

Αλήθεια  είναι απορίας άξιο το κατά πόσο μπορεί να πιστεύει ο  κ. Βενιζέλος που είναι ένας εκ των βασικών εκφραστών της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε τα τελευταία δύο χρόνια, ότι μπορεί να πείσει το λαό, για το ότι δεν έχει και ο ίδιος μεγάλο μερίδιο της ευθύνης.

Η Νέα Δημοκρατία, όπως και οι πολίτες, δεν θα ξεχάσει τους υπευθύνους της σημερινής κατάληξης.