Ανέξοδοι Ευρωπαϊκοί «τσαμπουκάδες» προς Σαμαρά!

Η πίεση των Ευρωπαίων αξιωματούχων προς Σαμαρά για την παροχή συναίνεσης στην κυβερνητική πολιτική πέρασε από το επίπεδο της παραίνεσης, στην παροδική σύνδεση της με την προοπτική εκταμίευσης της 5ης δόσης του δανείου για να καταλήξει σε λεκτικούς «τσαμπουκάδες» όπως ο πρόσφατος του Γιούνκερ. Δυστυχώς για το μέλλον της Ευρώπης οι τωρινές ηγεσίες της αποδεικνύονται υποκριτικές και ανήμπορες να αντιληφθούν το συστημικό είδος και το εύρος της κρίσης. Αντί να προτείνουν συνολικές λύσεις που θα καθησύχαζαν τις αγορές αλλά θα λάμβαναν υπόψη τους τις κοινωνικές ισορροπίες και τις αναπτυξιακές ανισότητες, αναλώνονται στην υπεράσπιση μιας αδιέξοδης μονομερούς δημοσιονομικής λογικής και στην αναζήτηση μιας γενικευμένης ένοχης σιωπής.
Δημιούργησαν ένα μονεταριστικό οικοδόμημα χωρίς τις αντίστοιχες διοικητικές δομές, που δεν ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις των εγγενών παραγωγικών αντιφάσεων της Ε.Ε. Προχώρησαν στη χρήση του ευρώ θεωρώντας ότι αρκούσε η λογιστική σύγκλιση σε συγκεκριμένους δημοσιονομικούς στόχους για να αποκτήσει σταθερότητα και προοπτική το εγχείρημα.
Αδιαφόρησαν για την χρηματοοικονομική υπερκερδοσκοπία (του σορταρίσματος και των «γυμνών» cds) και τον αντιπαραγωγικό φθηνό δανεισμό, περιχαρείς για την καταναλωτική ευδαιμονία που δημιουργούσε. Αντιμετώπισαν την κρίση φοβικά και με συνεχείς καθυστερήσεις στη λήψη αυτονόητων αποφάσεων εκτινάσσοντας το κόστος δανεισμού για τις «αδύναμες» οικονομίες, οδηγώντας τους τελικά σε έσχατες λύσεις μνημονιακής αντίληψης.
Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι οι ίδιοι εμφανίζονται κατά καιρούς με αποσπασματικές τους δηλώσεις, να αναγνωρίζουν την ανυπαρξία στοχευμένης αναπτυξιακής ενίσχυσης, το πεπερασμένο της αποδοτικότητας της υπερφορολόγησης, την αδυναμία προώθησης μεταρρυθμίσεων (ελεύθερα επαγγέλματα, άνοιγμα αγορών), την στασιμότητα στον περιορισμό της πραγματικής κρατικής σπατάλης, το ελλιπές έργο των φοροεισπρακτικών μηχανισμών. Όσα δηλαδή επί τη ουσίας προτείνει κι ο Αντώνης Σαμαράς!
Αντί λοιπόν να επικεντρωθούν στην αμεσότερη προώθηση ή την αποτελεσματικότερη διαχείριση όλων αυτών των ζητημάτων, αντί να καταλήξουν επιτέλους στην αναδιάρθρωση συνολικά του Ευρωπαϊκού μοντέλου (με ενίσχυση θεσμών και ουσιαστική αλληλεγγύη) μετατρέπονται σε φερέφωνα της πιο ακραίας αντιλαϊκής πολιτικής. Μιας πολιτικής που θέτει σε κίνδυνο τόσο την εσωτερική συνοχή των κοινωνικών, όσο και το μέλλον του ευρώ, αφού οι αγορές συνεχίζουν να κρατούν εξαιρετικά υψηλά τα επιτόκια για όλες τις χώρες της περιφέρειας.

Κων/νος Μανίκας

http://maxitikoi-polites.blogspot.com/2011/06/blog-post_2171.html